پانیک و برانگیختگی آمیگدال

پانیک و برانگیختگی آمیگدال

حملات وحشت یا پانیک ناخوشایند ترین فعال سازی بیش از حد واکنش استرسی محسوب می شوند.

حملات وحشت زدگی مسئله ای شایع است که بسیاری از افراد که از اختلالات اضطرابی رنج می برند با آن مواجه هستند. البته این مسئله ریشه در فعال سازی هسته مرکزی آمیگدال دارد.

چنین دوره های تشویش شدی یا در مواردی ترس، دلهره یا میخکوب شدن با ضربان قلب بالا، تپش قلب، تعریق، افزایش تنفس و گاهی لرزیدن یا رعشه همراه است. افرادی که یک حمله وحشت زدگی را تجربه می کنند ممکن است احساس کنند تمایل دارند به فردی حمله کنند( واکنش مقابله ای جنگیدن)،  یا بیقراری و اضطرار به فرار را تجربه کرده ( واکنش مقابله ای گریز) و یا قادر به انجام هیچ عملی نباشند( واکنش مقابله ای تسلیم یا فلج شدن).

علائم احتمالی دیگر، واکنش های سیستم عصبی سمپاتیک مانند ضعف، حالت تهوع، کرختی یا خارش، فشار در قفسه سینه، احساس خفگی، مشکل در بلع، گر گرفتگی یا یخ کردن را شامل می شود. به علاوه با گشاد شدن مردمک چشم، دنیا به طرز غیر طبیعی درخشان به نظر می رسد و ممکن است زمان آهسته تر سپری شود.

حملات پانیک چنان فشار روانی ایجاد می کنند که برخی می ترسند مبادا کنترل خود را از دست بدهند، دیوانه شوند یا در آستانه مرگ قرار گیرند.

این علائم به طور معمول از یک تا سی دقیقه باقی می مانند. حملات وحشت زدگی معمولا زمانی بروز می کنند که آمیگدال نسبت به راه انداز یا نشانه ای واکنش نشان می دهد که ممکن است حتی فرد از آن بی اطلاع باشد.

اساسا یک حمله وحشت زدگی به معنای قرار گرفتن بدن فرد در واکنش جنگ، گریز یا فلج شدن در زمانی نامناسب است.

این واکنش، ناشی از فعال سازی بیش از حد آمیگدال است و اغلب در پاسخ به راه اندازهایی شکل می گیرد که خطر واقعی ندارند.

البته اگر به نوعی خطر واقعی وجود می داشت، فرد به چنین واکنش های جسمانی نیاز داشت تا بتواند پنهان شود، فرار کند و یا مبارزه نماید. بنابراین واکنش جسمانی فرد فراتر از واقعیت نخواهد بود.

هسته مرکزی آمیگدال بدون دخالت ناحیه های تفکر در قشر مغز قادر به ایجاد حمله پانیک است. بنابراین از نگاه قشر مغز بروز حملات پانیک اغلب غیر منتظره به نظر می رسند.

با این وجود از آنجایی که وقتی آمیگدال یک حمله پانیک را آغاز می کند، در واقع دارد نسبت به نوعی راه انداز واکنش نشان می دهد، طبیعی است که افراد به طور مکرر حمله وحشت زدگی را در شرایطی مانند شلوغی، به هنگام رانندگی، در فروشگاه یا مکانی شبیه به آن تجربه کنند.

گرچه ممکن است نتوان این راه انداز را که آمیگدال به آن واکنش نشان می دهد،  به راحتی تشخیص داد.

بیشتر افراد در طول زندگی خود حداقل یک یا دو بار حمله پانیک را تجربه می کنند و برای بسیاری از افراد این رویدادها فقط یک وحشت غیر قابل توجیه است.

برای افرادی که به طور مکرر حملات پانیک را تجربه می کنند اختلال پانیک تشخیص داده می شود. وقتی افراد شروع به قرار گیری در معرض حملات پانیک می کنند یا از بروز آن می هراسند و از مکان هایی که د رگذشته در آن حمله وحشت زدگی را تجربه کرده اند اجتناب می کنند، علائم اگورافوبیا ( ترس از مکان های باز) را شکل می دهند.

اگورافوبیا هراس از تجربه ترس ناشی از موقعیت هایی است که افراد احساس می کنند قادر به فرار از آن نیستند. مکان های بسیار زیادی هستند که در این شرایطِ به شدت ناتوان کننده، ناامن به نظر می رسند.

افراد مبتلا به ترس از مکان های باز با اجتناب از موقعیت هایی که ممکن است وحشت را فراخوانی کنند سعی می کنند با اقدامی اشتباه از خودشان محافظت کنند و به این ترتیب دنیای پیرامونشان را محدود می نمایند.

ترس از مکانهای باز می تواند فرد را به خانه اش محدود کند و اگر شدیدتر باشد حتی ممکن است فرد را به یک اتاق محدود نماید.

گرایش به تجربه حملات پانیک تا حدودی ژنتیکی است. پژوهش برای ژن های خاص تاثیر گذار در این اختلال آغاز گردیده است. بنابراین می توان گفت آمیگدال برخی از افراد به طور ارثی گرایش دارد چنین واکنش هایی از خود نشان دهد.

علاوه بر این ممکن است حملات پانیک ناشی از تغییرات یا استرس های شدید زندگی مانند فارغ التحصیلی، تغییر شغل، از دست دادن یکی از اعضای خانواده، ازدواج یا طلاق و رویدادهای گذاری دیگر  باشد. بیشتر افرادی که حملات پانیک را تجربه می کنند زن هستند اما ممکن است این آمار به دلیل آن باشد که مردان کمتر این حملات را گزارش می کنند.

برداشت از کتاب مغز مضطرب خود را بازسازی کنید

نوشته کاتریم پیتمن و الیزابت کارل

ترجمه سید مرتضی ارجمندی نسب

انتشارات ارجمند